بی آنکه دیده بیند،
در باغ
احساس می توان کرد
در طرح پیچ پیچ مخالف سرای باد
یأس موقرانه ی برگی که
بی شتاب
بر خاک می نشیند.

□

بر شیشه های پنجره
آشوب شبنم است.
ره بر نگاه نیست
تا با درون درآیی و در خویش بنگری.

با آفتاب و آتش
دیگر
گرمی و نور نیست،
تا هیمه خاک سرد بکاوی
در
رویای اخگری.

□

این
فصل دیگری ست
که سرمایش
از درون
درک صریح زیبایی را
پیچیده می کند.

یادش به خیر پاییز
با آن
توفان رنگ و رنگ
که برپا
در دیده می کند!

□

هم برقرار منقل ارزیز آفتاب،
خاموش نیست کوره
چو دی سال:

خاموش
خود
منم!

مطلب از این قرار است:
چیزی فسرده است و نمی سوزد
امسال
در سینه
در تنم!

۱۳۴۹

© www.shamlou.org سایت رسمی احمد شاملو